Κωνσταντίνα Τσενέ (Β4)
Το ιδανικό
σχολείο με βάση τις δικές μου προτιμήσεις θα είναι χωρίς αμφιβολία ένας χώρος που
θα ξεχειλίζει από περιεχόμενο, ουσία, συνεργασία και χαρά.
Όπως τα περισσότερα σχολεία, έτσι
κι αυτό θα ήθελα να απαρτίζεται από ανοιχτόχρωμα βαμμένους τοίχους, πάνω στους
οποίους θα βρίσκονται κρεμασμένα κάθε είδους έργα μαθητών, ανεξάρτητα το φύλο
ή την ηλικία. Θα επιθυμούσα, ακόμα, να έχει και πολλούς διαδρόμους. Πολύχρωμες
στριφογυριστές σκάλες να συνδέουν τον έναν όροφο με τον άλλο, έτσι ώστε να
μοιάζει το σχολείο με έναν λαβύρινθο από χρώματα. Όσο αναφορά τις αίθουσες, θα
ήταν σίγουρα αμέτρητες και πελώριες. Καθεμία θα ήταν αυτόνομη και ανεξάρτητη
από τις άλλες. Εκτός από το μεγάλο κυκλικό τραπέζι που θα βρισκόταν στο κέντρο
του χώρου και τον ορθογώνιο ασπροπίνακα που θα ακούμπαγε σ’ έναν από τους
μπορντό τοίχους κάθε αίθουσας, θα
υπήρχαν και πολλά παράθυρα. Παράθυρα με θέα τον καταγάλανο ουρανό και τα γκριζόμαυρα
σύννεφα, παράθυρα με θέα τα ανθισμένα λουλούδια των παρτεριών του προαυλίου και
τέλος, παράθυρα με με θέα τη μεγάλη λεωφόρο που θα περνούσε κατά μήκος του
σχολείου.
Οι καθηγητές θα ήταν άνθρωποι
νέοι και μη. Θα χαρακτηρίζονταν από κατανόηση, συμπόνια, γλυκύτητα και ίση
αντιμετώπιση όλων των μαθητών χωρίς καμία απολύτως διάκριση ή εξαίρεση. Θα ήταν
άνθρωποι επικοινωνιακοί, ανοιχτόμυαλοι, άνετοι και ακομπλεξάριστοι. Θα
ταίριαζαν σε κάθε λογής μαθητή και καθένας τους θα μας έδινε την αίσθηση της
οικειότητας. Πέρα από το ρόλο του δασκάλου, θα θα είχαν και το ρόλο του
στηρίγματος και της βοήθειας μέσα στα μάτια κάθε παιδιού. Το μάθημα θα γινόταν
διαδραστικά και μόνο, χωρίς παπαγαλίες ή αποστηθίσεις από το βιβλίο. Κάθε
καθηγητής θα έκανε τη δουλειά του με πάθος και ενδιαφέρον, όχι για να πάρει
απλά έναν μισθό. Θα ερχόταν καλά προετοιμασμένος για την επόμενη μέρα και θα
παρέδιδε το μάθημα μέσω ερωτήσεων, αρχικά ανοιχτών και πιο γενικών, ώστε να
μπορεί κάθε τύπος μαθητή να συμμετέχει. Όταν θα έφτανε η ώρα της βαθμολογίας,
θα αξιολογούσε κάθε μαθητή με αντικειμενικότητα. Φυσικά και όχι με βάση τις
σχέσεις τους, μα με βάση την προσπάθεια και τον αγώνα που θα κατέβαλλε.
Το πρόγραμμα θα ήταν ανάλαφρο και
ξεκούραστο. Τα παιδιά δεν θα ένιωθαν πίεση, ούτε άγχος. Θα αντιμετώπιζαν την
εκπαίδευση ως ένα τεράστιο δώρο και θα ήταν ευγνώμων που θα είχαν τη δυνατότητα
να μορφωθούν. Η ποικιλία των μαθημάτων που θα υπήρχε θα ήταν αρκετά μεγάλη. Μαθημάτων
πιο ανοιχτών και μη, μαθημάτων που θα έκαναν αναφορά σε προβλήματα που αντιμετωπίζει
η σύγχρονη κοινωνία κτλ. Θα ήταν ένα
πρόγραμμα που όχι μόνο θα προετοίμαζε τα παιδιά να βγουν σε αυτόν τον κόσμο και
να βρουν μια δουλειά, μα τους έδινε συνείδηση και τους έκανε ενεργούς πολίτες.
Επειδή όμως ιδανικά σχολεία δεν
υπάρχουν και τα όνειρα δύσκολα γίνονται πραγματικότητα, ας επιστρέψουμε πίσω
στη μουντή πραγματικότητα και ας συμβιβαστούμε με όσα έχουμε...
